Złomek
Przyszliśmy do siostry na urodziny Ju. Dzieciaki pobiegły na górę. Z piętra dochodzą krzyki, śmiechy, tupanie. Fi. został na dole.
— Filu, nie chcesz pobawić się z dziećmi? – Zagaduje A.
— Zobacz, jakie tu są zderzaki i strzelby… puf!
— Aha, a nie chcesz się pobawić z dziećmi?
— No… nie, nie chcę… – Fi. nadal bawi się Złomkiem.
A ja parę minut później usiadłem sobie w kątku, wziąłem gitarę i zacząłem brzdąkać, grać, gwizdać i nucić piosenki. Tak sobie gram i gram, i podchodzi A. Zerkam na nią i tłumaczę:
— No tak, usiadłem tu sobie ze swoim “Złomkiem”. – Kiwam głową na pudło akustyczne.
— Nie chcesz pobawić się z dziećmi?
— No… nie, nie chcę.
Powiązane posty:
Przy odrobinie szczęścia, wychodząc poza small-talk, czy – jak to się mówi nad Wisłą – gadki-szmatki, dowiesz się, że ludzie szukają sensu życia i szukają duchów. Nawet swojego własnego ducha. Czują, że jak dobrze pogrzebią, to głębiej, pod ciałem i po śmierci coś… jest! Bóg – ten prawdziwy i jedyny – daje się znaleźć. Daje
– Zawsze wierzyłem w Boga, ale byłem od niego daleko. – Takie wypowiedzi często powtarzają się w opowieściach ludzi, którzy się nawrócili i zaczęli nowe życie, od zera, z Jezusem i dla Niego. Po pierwsze, to dowód na to, że nie powinniśmy określać ludzi, którzy nie chodzą do kościoła, jako „niewierzących”. To jest nieuczciwe i